Układanie dawek pokarmowych w żywieniu bydła mięsnego

Bilansując dawki pokarmowe dla młodego bydła opasowego bierze się pod uwagę energetyczno-białkowe zapotrzebowanie zwierząt, zależnie od masy ciała i zakładanych dziennych przyrostów masy ciała. Dawki pokarmowe zmienia się w okre.lonych przedziałach masy ciała, zwykle co 50 kg. W praktyce gospodarstw ekologicznych paszę objętościową skarmia się zazwyczaj do woli, a niedobór białka, energii i składników mineralnych uzupełnia się paszą treściwą i mieszankami mineralnymi. Ilość paszy treściwej w dawce zależy od wielkości zakładanych dziennych przyrostów masy ciała. W żywieniu późno dojrzewającego i wolno rosnącego bydła (uzyskującego przyrosty poniżej 1000 g/dzień), dobrej jakości pasza objętościowa może być wyłączną paszą. Natomiast w przypadku opasania wcze.nie dojrzewającego i szybko rosnącego bydła (uzyskującego przyrosty powyżej 1000 g/dzień) zachodzi konieczność dodatkowego skarmiania pasz treściwych zbożowych i wysokobiałkowych. Jednak w gospodarstwach ekologicznych ilość pasz treściwych w dawce pokarmowej nie powinna przekraczać 40% suchej masy dawki.
W gospodarstwach ekologicznych produkujących żywiec wołowy w cyklu otwartym opasanie młodego rosnącego bydła można również prowadzić w oparciu o dawki pełnoskładnikowe (TMR) skarmiane ad libitum, zawierające jednak nie więcej niż 40% pasz treściwych w przeliczeniu na suchą masę. Wtedy np. przy pobraniu 30 kg TMR/dzień, zwierzę nie pobiera więcej paszy tre.ciwej w suchej masie dawki od zalecanej ilości dla gospodarstw ekologicznych. Następuje wtedy samoregulacja pobierania paszy przez zwierzęta, co powoduje większe pobranie suchej masy, a tym samym i składników pokarmowych. Aby zapewnić maksymalne wykorzystanie składników pokarmowych przez mikroorganizmy żwacza oraz w przemianach tkankowych zwierzęcia takie dawki należy bilansować w ten sposób, aby zawierały białko i węglowodany o podobnym tempie rozkładu w żwaczu.
Przy skarmianiu kiszonki z traw średniej jakości zachodzi potrzeba wprowadzenia do dawek pokarmowych większej ilości pasz zbożowych niż przy skarmianiu kiszonki z całych roślin kukurydzy lub kiszonki z całych roślin zbożowych.

Systemy opasania i żywienie bydła opasowego w gospodarstwach ekologicznych

Wyróżnia się trzy zasadnicze systemy opasania młodego rosnącego bydła ras mięsnych, mlecznych oraz ich krzyżówek:
1. intensywny (alkierzowy),
2. półintensywny (z jednym sezonem pastwiskowym),
3. ekstensywny (z dwoma sezonami pastwiskowymi).

Intensywny system żywienia stosuje się najczęściej przy opasie buhajków w konwencjonalnych gospodarstwach zajmujących się chowem bydła mlecznego w cyklu zamkniętym. Opasanie takie prowadzi się do masy ciała 400 - 450 kg uzyskanej w wieku 12-14 miesięcy lub do masy ciała 560-600 kg osiąganej w wieku 14-18 miesięcy życia.
W rejonach o dużym areale trwałych użytków zielonych, gdzie przeważnie znajdują się gospodarstwa ekologiczne, stosuje się półintensywny system opasania buhajków z i jałówek, z wykorzystaniem dwóch sezonów pastwiskowych. W pierwszym systemie opasane buhajki żywi się w okresie letnim na pastwisku, a w okresie zimowym alkierzowo kiszonką z trawy i gniecionym lub .rutowanym ziarnem zbóż.
Po zakończeniu opasania, w wieku 17-18 miesięcy buhajki osiągają najczęściej masę ciała 480-520 kg. Wyniki takie są możliwe do osiągnięcia wówczas gdy w okresie pastwiskowym zwierzęta osiągają dzienne przyrosty masy ciała na poziomie około 800-900 g, a w okresie zimowego żywienia co najmniej 1000 g/dzień.
W przypadku stosowania ekstensywnego opasania wolców lub jałówek wykorzystuje się najczęściej dwa sezony pastwiskowe. W obu sezonach pastwiskowych zwierzęta powinny uzyskiwać dobre przyrosty masy ciała (około 800 g/dzień), natomiast żywienie zimowe powinno być tanie, a dzienne przyrosty w ciągu drugiego okresu zimowego mogą wynosić 400-500g. Przed sprzedażą zwierzęta żywi się finiszerowo kiszonką z trawy łąkowej i paszami zbożowymi, zgodnie z zaleceniami dla gospodarstw ekologicznych.
Należy zaznaczyć, że w Europie wielu farmerów zajmujących się hodowlą bydła mięsnego mlecznego w warunkach ekologicznych preferuje opas wolców niż buhajków, gdyż mają one spokojniejszy temperament i odznaczają się zdolnością do lepszego wykorzystania paszy objętościowej z rejonów o małej użyteczności rolniczej.