Zapylenie i mikroflora powietrza w kurniku

Zapylenie i mikroflora powietrza. Źródłem zapylenia jest ściółka, ptaki, sypka pasza i suche powietrze. Występują też czynniki sprzyjające zapyleniu, a do nich należy między innymi: wadliwie działająca wentylacja, intensywne o.wietlenie czy nieumiejętne obchodzenie się z ptakami. Wielkość pyłów w pomieszczeniu bywa bardzo różna począwszy od ułamka mikrona do jednego i więcej. Pył o średnicy 5 mikronów, nazywa się kurzem i najczęściej jest pochodzenia organicznego. Unosi się w powietrzu stosunkowo krótko i osiada na ptakach i sprzęcie. Poza zanieczyszczeniem nie powoduje większego szkodliwego działania na zdrowie ptaków i ludzi. W powietrzu brojlerni najczęściej stwierdza się obecność pyłów drobnych o średniej od 0,1 do 0,5 mikrona. Pyły te są najbardziej szkodliwe, gdyż docierają do głębi dróg oddechowych i mogą tam wywierać szkodliwe działanie chemiczne lub mechaniczne z pylicą płuc włącznie. Pyły atakują też spojówki oczu, powodując ich podrażnienie. W rezultacie dochodzi do stanów zapalnych, których nie jest się w stanie zwalczyć bez usunięcia przyczyny. W badaniach własnych stwierdzono, że w okresie 8. tygodniowego odchowu kurcząt brojlerów, niezależnie od sprawnie działającej wentylacji przy obsadzie 15 kurcząt na 1 m2 osadza się do 1 kg pyłu i kurzu. Z zoohigienicznego punktu widzenia, mikroflora powietrza jest bardzo ważnym czynnikiem biologicznym mikroklimatu, pływającym na zdrowotność ptaków i ludzi. Przeprowadzone dotychczas badania mikroflory powietrza w pomieszczeniach dla różnych gatunków zwierząt wskazują, że w kurnikach znajduje się największa ilość drobnoustrojów. Wynika z tego, że pomieszczenia te są swego rodzaju cieplarką, w której mikroflora znajduje dobre warunki rozwojowe. Sprzyja temu z jednej strony wyższa ciepłota pomieszczenia (16^o-24^oC) oraz większe zawilgocenie (65-75%) i zapylenie powietrza (powyżej 400 pyłów na cm3). Badania jakościowe w brojlerni wykazały, że w największej ilości występował Staphylococcus epidermidis (gronkowiec skórny), którego ilość od 15 dnia do końca tuczu wynosiła w brojlerni B i C po 1200 kolonii na płytce. Ilość paciorkowców (Streptococcus sp.) z niewielkimi wahaniami utrzymywała się w badanych pomieszczeniach na tym samym poziomie przez cały okres odchowu.