Rasy kóz

Jeżeli gospodarstwo spełni warunki środowiskowe trzeba się zastanowić nad doborem ras i obsadą zwierząt. Przy wyborze ras należy brać pod uwagę zdolność zwierząt do przystosowania się do miejscowych warunków środowiskowych, ich witalność i odporność na choroby. Pierwszeństwo należy dać rasom rodzimym. Zwierzęta muszą pochodzić tylko z gospodarstw ekologicznych a koźlęta muszą być hodowane zgodnie z zasadami rolnictwa ekologicznego od czasu odstawienia od matki (około 45 dni życia).

Do stada można wprowadzić samice z nieekologicznego gospodarstwa w ilości nie przekraczającej 20% stanu stada, a jeżeli stado liczy mniej niż 5 kóz rocznie można wprowadzić do niego tylko 1 zwierze. Do stada można wprowadzać kozły z nieekologicznych gospodarstw z zastrzeżeniem, że od tego czasu zwierzęta będą chowane i zawsze karmione zgodnie z zasadami gospodarstwa ekologicznego. W populacji kóz w Polsce dominującą grupą są kozy bezrasowe nazywane też użytkowymi. Są to zwierzęta bardzo różnorodne pod względem wyglądu i cech użytkowości produkcyjnej a chowane są w niewielkich stadach, po kilka sztuk, przez drobnych rolników. Ich główną zaletą jest przystosowanie do istniejącego środowiska i odporność na niekorzystne warunki bytowe (KopaŇski 1985). Użytkowane mlecznie dają rocznie około 300 kg mleka o średniej zawartości białka 2,8% i średniej zawartości tłuszczu nierzadko powyżej 4%. Do ras lokalnych, które miały wpływ na kształtowanie się populacji kóz na terenie Polski należały, obecnie już nieistniejące, rasy: koza karpacka, koza sandomierska, koza kazimierzowska. Najbardziej rozpowszechnione rasy kóz to: koza biała uszlachetniona, koza barwna uszlachetniona, koza saaneńska i koza alpejska. Występują także niewielkie ilości kóz reprezentujące takie rasy jak: anglo-nubijska i burska.