Szop pracz

Szop pracz

Łać: Procyon lotor L.

      Szop pracz należy do rodziny szopowatych, rzędu mięsożernych. W stanie dzikim szopy pracze występują na terenie całej Ameryki Północnej, najliczniej zamieszkują górzyste i leśne okolice, z dala od terenów silnie zaludnionych. Najlepszej jakości futro szopa pracza pochodzi z zachodniego pogranicza Stanów Zjednoczonych oraz Kanady.

      Z wyglądu szop pracz przypomina małego niedźwiadka. Posiada krępy, beczkowaty tułów, krótki spiczasty pyszczek oraz niewielkie stojące uszy. Długość tułowia wynosi od 65 do 75 cm, ogon wynosi około 25 cm.

      Okrywa szopa jest gęsta, o długim włosie pokrywowym oraz zwartym podszyciu. Futro z szopa pod względem twardości w noszeniu ustępuje jedynie futru kałana (wydry morskiej), wydry oraz bobra.

Małe szopy pracze

      Szopy pracze żyjące w stanie dzikim mają umaszczenie szare z domieszką barwy brunatnoczarnej na grzbiecie, z jaśniejszym brzuchem oraz posiadają żółtawą plamę na ramionach. Ponadto posiadają charakterystyczne pierścienie koloru czarnego na puszystym ogonie.

      Najbardziej cenione z żyjących w stanie dzikim szopy pracze posiadają okrywę na grzbiecie w kolorze ciemnoszarym (prawie czarnym), o błyszczących włosach z metalicznym niebieskim połyskiem.

      W hodowli szopów prowadzona jest selekcja w kierunku ściemnienia futerka oraz powiększania się wymiarów zwierzęcia. Hodowla szopów została rozpoczęta w ich ojczyźnie - Ameryce Północnej, w latach dwudziestych ubiegłego stulecia. Z czasem hodowla tych zwierząt rozpowszechniała się także na terenach Europy - w Niemczech. W Polsce pierwsze próby hodowlane szopów miały miejsce przed I wojna światową w podwarszawskich fermach zwierząt futerkowych i dawały bardzo pomyśle wyniki. Hodowla szopów jest u nas mało znana i obecnie ogranicza się wyłącznie do ogrodów zoologicznych.