Pielęgnowanie pastwisk

     Prawidłowy skład botaniczny runi i wysoką efektywność żywienia pastwiskowego można uzyskać w warunkach ich właściwego pielęgnowania. Należy tutaj wyróżnić pielęgnowanie runi i darni oraz dbałość o urządzenia melioracyjne, pastwiskowe oraz drogi. Pielęgnowanie darni i runi sprowadza się do wiosennego (możliwie najwcześniej) rozrzucenia kretowisk oraz pozostałych z ubiegłego roku łajniaków. Do tego celu najlepiej użyć różnego rodzaju włók lub, co jest chyba najprostsze, odwróconą ciężką bronę zębową.

     Na glebach organicznych, w siedliskach pobagiennych (po zmeliorowaniu torfowisk) niezbędnym zabiegiem jest ponadto wiosenne wałowanie wałem łąkowym o obciążeniu, zależnie od warunków siedliskowych, od 500 nawet do 1000 kg na 1 m bieżący. Wiosenne wałowanie jest w takich warunkach niezbędne, ponieważ niskie temperatury powodują przemarzanie wierzchniej warstwy gleby i jej rozluźnienie, tworzenie się pod darnią grubych warstw lodu, po rozmarznięciu którego pozostają wolne przestrzenie oddzielające darń od podłoża gleby (brak podsiąkania wody) i zasychanie ro.lin. Aby połączyć system korzeniowy roślin z podłożem konieczne jest jego dociśnięcie do podłoża. Określenie odpowiedniego terminu wałowania jest dość trudne. Pomocną może być wskazówka, że właściwy termin wykonania tego zabiegu jest wówczas, kiedy po przej.ciu wału jest on zwilżony, ale nie ścieka po nim woda. Uchwycenie właściwego terminu wałowania jest niezwykle ważne, ponieważ wykonanie tego zabiegu zbyt wcześnie jak i zbyt późno nie przyniesie spodziewanych efektów. W pierwszym przypadku wyciśnie i tak niewielkie ilości powietrza z gleby pogarszając warunki do wzrostu traw i roślin motylkowatych a stwarzając warunki do wzrostu ro.lin niepożądanych (chwastów) takich jak sity czy turzyce. W przypadku drugim zabieg ten nie spowoduje właściwego dociśnięcia oderwanej przez zjawiska mrozowe warstwy darniowej do podłoża i rozwój pożądanej ro.linno.ci zostanie ograniczony, stwarzając warunki do rozwoju chwastów takich jak rdest wężownik, kuklik zwisły, wiązówka błotna itp.

     Na pastwiskach zwierzęta nie zjadając wszystkich na nich rosnących roślin oraz na powierzchniach zanieczyszczonych odchodami i zdeptanych pozostają tzw. niedojady. Najlepiej jest je skosić, przynajmniej raz w sezonie. Do tego celu najlepiej nadają się kosiarki listwowe lub rotacyjne z regulowaną wysokością koszenia. Wysokość koszenia niedojadów powinna wynosić ok. 8-10 cm (nie niżej jak 5-6 cm). Najkorzystniej jest wykosić niedojady raz w sezonie po II wypasie (czasami zachodzi potrzeba wykoszenia po I wypasie na kwaterach spasanych najpóźniej), a na pastwiskach dość mocno zachwaszczonych celowym może być dwukrotne przykoszenie

Pielęgnacja pastwiska dla bydła

po I i po III wypasie. Pojedyncze chwasty, zwłaszcza takie jak szczaw tępolistny i kędzierzawy, ostrożeń czy nawet jaskier ostry, można skutecznie niszczyć przez wycinanie lub płomieniem przy pomocy specjalistycznego sprzętu. Szczególnej troski wymagają drogi. Trzeba je naprawiać na bieżąco - zasypywać wyboje, umożliwiać szybkie spływanie wody deszczowej z kałuż oraz okresowo równać i profilować ich koronę.

     Odrębnym zagadnieniem, wykraczającym poza powszechne rozumienie pielę- gnowania pastwisk jest przygotowanie zwierząt do wypasu (w okresie wiosennym). Najważniejszą czynnością jest przycięcie i wyprofilowanie racic, przycięcie zbyt ostrych lub zdeformowanych rogów. W warunkach gospodarstw ekologicznych dopuszczalne jest zapobiegawcze stosowanie preparatów przeciw gzom.