Ekstensywny wypas ciągły (wolny) polega na ciągłym spasaniu runi od wiosny do jesieni na całej powierzchni
pastwiska. O ekstensywnym wypasie decydują
tutaj następujące czynniki: brak nawożenia poza okresem wczesnowiosennym
(w
sezonie pastwiskowym), utrzymywanie jednakowej liczebno.ci stada, sporadyczne wykonywanie zabiegów pielęgnacyjnych. Przy tym sposobie wypasu obfitość paszy występuje w okresie maj-czerwiec, a następnie się zmniejsza aż do jesieni.
Dość wspomnieć, że dorosła krowa o masie ciała 500 kg (
DJP) może zje.ć
dziennie 50-70 kg zielonki (10-15 kg suchej masy). Dla zaspokojenia potrzeb pokarmowych
wypasanych zwierząt, np. przy obsadzie 1,5
DJP, dziennie powinno przyrastać na 1 ha około 70-100 kg zielonej masy. W warunkach ciągłego zgryzania roślinności przyrost zielonki stanowi zaledwie jedną trzecią ilości możliwej do uzyskania po zastosowaniu systemu rotacyjnego. Prowadzi to jednocześnie do daleko idącej selekcji negatywnej roślin, ponieważ zwierzęta jedne gatunki zjadają bardzo chętnie i intensywnie, inne mniej a jeszcze inne omijają.
Ten system wypasu może być zalecany na terenach trudnych (zbyt wilgotnych
i mokrych) okre.lanych często jako grunty marginalne, z zachowaniem obsady nie
przekraczającej 1
DJP. Ekstensywny wypas ciągły może mieć zastosowanie na
terenach trudnych, określanych jako grunty marginalne. Ten sposób wypasu jest
|
wejście pastwiska kwaterowego |
tani (wymaga tylko sporadycznego nadzoru nad stadem).
Inna formą ekstensywnego wypasu jest wypas strzeżony. Jak sama nazwa wskazuje, stadem opiekuje się pasterz nadzorujący i kierujący stadem zwierząt. Stosując taki sposób wypasu, łatwo można kierować stada zwierząt w określone miejsca.
Wypas ten praktykowany głównie przy
wypasie owiec w górach oraz bydła na
wspólnotach pastwiskowych, może być również sposobem wykorzystywania teren
ów mokrych, a nawet bagiennych. Taki sposób wypasu ma zwykle większe znaczenie
w przypadku
chowu bydła typu mięsnego niż mlecznego. Wypas strzeżony
ma szereg zalet ale również dużo wad, zwłaszcza ekstensyfikację produkcji. Duża w tym rola pasterza. Powinien on regulować rytm wypasu w oparciu o znajomość
terenu, szaty roślinnej oraz dostępności paszy.