Hodowla szynszyli

Coraz więcej rolników poszukuje dodatkowych źródeł dochodu w gospodarstwie i decyduje się na rozpoczęcie działalności alternatywnej w ramach działów specjalnych produkcji rolniczej.

Szynszyla ceniona jest ze względu na walory futrzarskie.

Przy aktualnych wahaniach na rynku żywca wieprzwoego, wołowego a także mleka i jaj, działalność alternatywna może być doskonałą okazją podniesienia rentowaności gospodarstwa. Obecnie widoczne jest duże zainteresowanie towarową hodowlą szynszyli. Jednak początkujący należy pamiętać, że nie da się czerpać zysków z takiej hodowli w pierwszym czy drugim roku. Wiadomo, że hodowla szynszyli nie jest łatwa, wymaga dużego zaangażowania i wiedzy dotyczącej podstawowych zasad hodowli tych zwierząt. Jest jednak pracą przyjemną i nie zajmuje dużo czasu. Jeżeli zwierzęta utrzymywane są w odpowiednich pomieszczeniach przy zachowaniu zasad higieny, można wówczas praktycznie wykluczyć możliwość nieprzyjemnego zapachu. Szynszyle prowadzą nocny tryb życia, są bardzo ruchliwe i wrażliwe na bodźce środowiska. Ostatecznym efektem ich chowu są skóry z przeznaczeniem do produkcji futrzarskiej. Rodzime środowisko szynszyli to Andy, góry na pograniczu Chile, Argentyny, Boliwii i Peru. Ze względu na bardzo dobre walory futrzarskie były one porządanym obiektem polowań w ich naturalnym środowisku. Prawie zupełnie wyniszczono ich populację przez polowania i masowe odłowy. Pierwsza fachowa książka na temat szynszyli napisana została w 1591 roku przez Josepha de Acosta. Autor opisuje wówczas szynszyle jako zwierzęta wysoko cenione ze względu na jakość okrywy włosowej przydatnej na futra i koce.
Pierwsza hodowla szynszyli w Polsce założona została w 1956 roku przez państwa Elwirę i Władysława Rżewskich. Szynszyle zaliczamy do rzędu gryzoni (łać. Rodentia) z rodzaju kopytkowatych, rodzaju szynszyle (łać. Chinchilla). Na futerka hoduje się szynszyle małe (nadbrzeżne albo nizinne) - łać. Chinchilla velligera.