Zwierzęta futerkowe

Jenot

      Nazwa - zwierzęta futerkowe - wskazuje na to, że do tej grupy zwierząt zalicza się wszystkie te, które są hodowane z przeznaczeniem na skórki. Najważniejsze znaczenie mają tutaj gatunki hodowane w fermach.

      Zwierzęta futerkowe należą do gatunków ssaków, które utrzymywane są głównie w celu produkcji surowca dla przemysłu futrzarskiego, jak również dla przemysłu mięsnego oraz włókienniczego.

Królik w klatce

      W polskim ustawodawstwie do zwierząt futerkowych zaliczane są następujące zwierzęta:
lis pospolity (Vulpes vulpes)
lis polarny (Alopex lagopus)
norka amerykańska (Neovison vison)
tchórz zwyczajny (Mustela putorius)
jenot (Nyctereutes procyonoides)
nutria (Myocastor coypus)
szynszyla mała (Chinchilla lanigera)
królik europejski (Oryctolagus cuniculus)

Lis pospolity

Hodowla zwierząt futerkowych w Polsce ma ponad 80-cio letnią tradycję.

      Zwierzęta futerkowe uznano za gospodarskie w roku 1997 na podstawie ustawy o organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt. Obecnie obowiązuje ustawa po poprawkach z dnia 29 czerwca 2007 roku (Dz.U.nr 133, poz 921). Zwierzęta futerkowe są zwierzętami gospodarskimi na równych prawach z trzodą chlewną, bydłem czy drobiem.

Norka

      Obecnie w hodowli zwierząt futerkowych najczęściej stosowane są klatki wolnostojące oraz pomieszczenia typu pawilonowego. Obiekty typu pawilonowego przeznaczone są dla całego stada lub do odchowu młodzieży, można je wykorzystać zarówno dla samic oraz samców a po przedzieleniu także dla młodzieży. Są to zazwyczaj wąskie i długie szopy wyposażone w dwa rzędy klatek umieszczonymi po obu bokach. W Polsce wykorzystuje się je do odchowu młodych lisiąt przeznaczonych na ubój i skórowanie.

      Każdy, kto chce założyć hodowlę zwierząt futerkowych musi najpierw dokonać właściwego wyboru miejsca przeznaczonego pod przyszłą fermę. Jest to sprawa bardzo ważna, gdyż decyduje o powodzeniu tego przedsięwzięcia. Gospodarstwo hodowlane powinno być usytuowane w zacisznym miejscu z dala od głównych szlaków komunikacyjnych. Bardzo istotną rolę w hodowli zwierząt futerkowych odgrywają uwarunkowania klimatyczne. Do hodowli najlepiej nadają się okolice o niezbyt zimnym i nie za ostrym klimacie, ponieważ długotrwałe, mroźne i wietrzne zimy wpływają na złą jakość okrywy włosowej, która jest gruba, ostra i szorstka.

Nutria

      Niekorzystny wpływ na jakość futerka wywiera działanie promieni słonecznych, czego efektem w późniejszym okresie jest blaknięcie oraz kruszenie się włosa. W celu zapobieżenia niepożądanemu ich działaniu na futerka zwierząt przeznaczonych na skórki należy je przenieść do ciemniaków (zacienionych pomieszczeń) przynajmniej na okres dojrzewania okrywy włosowej.



      Oprócz czterech głównych gatunków zwierząt futerkowych, których produkcja futer ma w Polsce duże znaczenie gospodarcze, na uwagę hodowców zasługuje również szereg innych.

      Wymienić tu należy jenota i szopa, których chów uważany jest za nietrudny, a które dostarczają futer o wysokiej wartości użytkowej, ale niezbyt drogich. Piżmak ma bardzo podobne wymagania do nutrii, przewyższa jednak je jednak płodnością.

Szynszyla mała

      Kuny, bobry, szynszyle dają futro o bardzo wysokiej wartości, ale chów ich nie wszedł jeszcze w większości krajów w stadium produkcji skór. Przyczyną tego stanu są trudności związane z rozmnażaniem lub z brakiem dostatecznej wielkości pogłowia, czyli bardzo wysoką ceną zwierząt rozpłodowych.

      Wraz z rozwojem hodowli zwierząt futerkowych w Polsce wzrasta liczba objętych przez nią gatunków. Zapewnia to naszemu krajowi bardzo bogaty asortyment futer, które zaspokajają różnorodne potrzeby ludności, wzrastające w miarę podnoszenia się jej stopy życiowej.

Tchórz zwyczajny