|
Krótkotrwałe udomowienie nie zdołało zmienić w większym stopniu typowych cech morfologicznych i psychicznych indyka. Pierwsze zmiany dotyczyły barwy upierzenia. Ku końcowi ubiegłego stulecia, zgodnie z ówczesnymi tendencjami hodowli", starano się uzyskać ptaki o różnej barwie upierzenia. Stworzono odmiany białe, rude, czarne, popielate oraz cętkowane. Fakt, iż łatwo się to udawało dowodzi, że układ czynników chromosomalnych, decydujących o ubarwieniu, jest nieskomplikowany, dlatego często występowały mutacje, skwapliwie podchwytywane przez hodowców amatorów. Dopiero w ostatnich latach zostały wyodrębnione grupy ras różniące się użytkowością. Wskutek stworzenia wielu pokoleniom dobrych warunków wyżywienia, przy równoczesnym umiejętnym doborze hodowlanym, znacznie poprawiono w ostatnich latach nieśność oraz stworzono rody o wybitnej wydajności mięsnej. Ponieważ jednak jaj tego gatunku ptactwa nie produkuje się w celach konsumpcyjnych, przeto wyodrębnienie grup rasowych o określonej użytkowości mięsnej lub nieśnej nie miałoby uzasadnienia.
Rasy przewidziane u nas w planie rozwoju produkcji drobiu, zgodnie z zarządzeniem Ministra Rolnictwa z 24 1 1970r. to indyk szerokopierśny odmiany Bronz i Białej oraz rasa Beltsville. Rozważano nawet dalsze ograniczenie liczby popieranych ras indyków.
